به گزارش امید،متن این دلنوشته به شرح زیر است:
فرشته ای به صورت انسان ؛ نه ، انسانی در جستجوی کمالی که آنرا نهایتی نیست و هر گام به سوی آن ، گامی فراتر از فرشته بودن .
مادرم ، سرو بلند بالایی که نیروی شگفت انگیز تن او در برابر عظمت و قدرت روحی اش ناچیز بود، وقار و آراستگی را به ایمان آمیخته بود و می کوشید این ایمان را لحظه به لحظه آگاهانه تر کند و خزانه سرشار علم و ایمان پدر ، کوشش او را نافرجام نمی گذاشت .
مادرم، انسانی که اشرافیت مادی را با اشرافیت معنوی یعنی زندگی در کنار مردی که همه سرمایه و داریی او ایمان و آگاهی و مردم دوستی بود، سودا کرد و در همه حال و همه جا پشتیبان و پشتوانه مردی بود که جز برای خدا و خدمت به بندگان او گام بر نمی داشت .
مادرم، تا بود نفس گرمش شور آفرین بود و زندگیمان را سرشار و با طراوت می کرد . هیچ غمی نبود که با دیدن او و بوسه زدن بر دستهای پرتوانی که دیگر ناتوان شده بود زدوده نشود.
مادر، خورشیدی بود که جانمان را گرم و دلهامان را روشن می کرد.
او که انس شگرف به قرآن و دعا داشت ، درد بزرگ دوران پایانی زندگی اش نابینایی اش بود که او را از خواندن محروم کرده بود، هرچند که حافظه نیرومندش و دلش که به آهنگ قرآن می طپید و لبی که همواره به دعا مترنم بود به او این امکان را می داد که قرآن را ، دعا را و زیارت را از حفظ بخواند ولی برای اطمینان خاطر انتظار داشت که کسی خواندن او را از روی کتاب پی بگیرد تا اگر اشتباهی و افتادگی بود، تدارک شود.
مادر نه تنها گرمابخش وجود فرزندان و نزدیکان که دلسوز هر آنکس بود که به نوازش و کمکی نیاز داشت و دلداده خدمت به مردم بود . او که همه افتخار خود را همسری پدرم می دانست هیچگاه به دنیا دل نبست و شور زندگی را در آبادانی دنیای دیگران و البته تحکیم پایه های ایمان و آگاهی آنان می دانست.
مادر، اما دیگر در میان ما نیست و درد یتیمی را اینک تا ژرفای هستی مان احساس می کنیم ، گرچه یاد او هیچگاه از میان نخواهد رفت . امیدوارم و مطمئن هستم که پاداش نیکی و پاکی و خیراندیشی خود را با برخورداری از خوان مهربانی و لطف پروردگار دریافت کرده باشد و در کنار همسر بزرگوار و فرزند با فضیلتش که مرگ تابسوز او همه ما را آزرد ، زندگی تازه و جاوید را سرشار از برکت و نعمت بیکران الهی آغاز کرده باشد.
مادر! ترا می ستاییم و در عالم خیال همچنان بر دستهای سخاوتمند و نیروبخش تو بوسه می زنیم و می کوشیم که آموزه های بزرگ ترا که ایمان و شکیبائی و مردم دوستی بود سرمشق زندگیمان کنیم . باشد که از ما راضی باشی و خداوند از تو خشنود باشد و چنین باد!